I am so sorry. I can't even imagine how heartbreaking this all must be. I hope and pray that you will find some sort of light amidst this gloom.

I am very sorry for you, unfortunately, some people lose such a serious game as having children, no one is immune. Maybe you will find support in the community of parents with the same problems that you have. It's a pity that your loved ones can't help. I wish you good health and good luck.

I'm wishing you the best.
One of my best friends has a non verbal autistic son, when he was little, things looked terrible, honest, he was prone to bursts of rage and was totally non verbal. Now, at 12, he's got way better at communicating, and he's way calmer, as probably being in contact with lots of people at school helped. Hopefully, being in school will help your kid using his energies more and make him calmer. I'm crossing my fingers for you.

Już pisałeś poprzednio że nawet rodzina traktuję was na "dystans", to ja czytając twoje wpisy, wyobrażałem sobie różne sytuację.
Nie wiem, ale jakbym dał tę wpisy przetłumaczone do czytania mojej matce, o chuj jakby się odpaliła!
Ja z matką co prawda żyję trochę jak pies z kotem. Ma charakter, to dla tego.
Ale przypominam sobie jedną sytuację kiedy odwiedzaliśmy siostrę z jej ś.p córką w szpitalu jakieś 15 lat temu...
I coś tam matka próbowała się dowiedzieć i w ogóle wejśc na oddział. Usłyszała jakiś tekst od pielęgniarki w stylu że to dziecko nie powinno żyć.
To ta strzykawa już ochronę chciała wzywać, ale przyszedł lekarz, od słowa do słowa i wpuścili matkę tam na oddział aby mogła odwiedzić siostrę i wnuczkę. Mnie i brata już wpuścić nie chcieli na samym początku, bo zarazki z zewnątrz a brat opalił się szlugów przed szpitalem, no i z tego względu - no nie.
Ale takim wzrokiem patrzyła na tą pielęgniarkę która wystrzeliła z tym tekstem.
Że wierz mi lub nie, ale jakby podeszła bliżej, to by jej matka nogi z dupy powyrywała.
Tak samo był sytuacja kiedy siostrze urodziło się drugie dziecko, i to gadanie ludzi...
Jednej takiej kurwie, co to się tak obscenicznie śmiała z Maćka, przecież wyjebała dwa razy z pięści w kły.
A jak się awanturowała w ośrodku pomocy rodzinie.
To tylko przykłady, u mnie nie było takiej opieszałości i podejścia chłodnego.
Ojciec tak samo wspierał, pomagał, woził nie rzadko po szpitalach czy do CZD.
Z resztą my też, ile razy robiłem za niańkę? Nie zaliczę.

I tak jak czytałem że ty masz z rodziną tak...
Nie obraź się i nie zrozum mnie źlę.
Ale odnoszę wrażenie, że mają wasze dziecko za kulę u nogi, za obciążenie, może nawet boją się go.
Że nie ma w nich takiej refleksji aby dowiedzieć się więcej o autyzmie, o różnych jego formach i stadiach. I próbować - zrozumieć, zaakceptować i żyć...

Dobrze że dużo robicie dla młodego wy sami.
To już jest dużo! Na prawdę dużo!
Twoje obawy że czegoś nie zdołacie zrobić, są zasadne, ale też musicie wiedzieć że czasem coś po prostu może nie wyjść, bywa że jest źle, zdarzają się zaniechania pomimo wielu wysiłków.
Ale to naturalne dla człowieka - nikt nie jest idealny. Jednak wasza determinacja i wola sprawia, że walczycie... I to jest wspaniałe!

Maybe, when you're at it, provide them with a brother or a sister or a few, so they could take care of themselves?

Nope, the siblings might be autistic it's very probable it's hereditary. And I don't have enough money and resources and help.